Wedstrijdbezoek finaleduel heroes - zz leiden
Een kampioenswedstrijd is toch een andere ervaring
Nadat ik in november voor de allereerste keer in aanraking kwam met Nederlands basketbal bij een wedstrijd van Heroes Den Bosch, bleef ik de competitie (en natuurlijk de Heroes zelf) volgen. Mijn vriendin en ik hadden tijdens de kerstvakantie nog een wedstrijd samen bezocht (helaas een nederlaag), maar in de maanden daarna volgde ik het team vooral via sociale media. Via posts op Instagram en hoogtepunten op YouTube zag ik hoe de Heroes (die het jaar zeer slecht begonnen) hun seizoen volledig omdraaiden. Ze wonnen de beker voor de tweede keer op rij en eindigden het reguliere seizoen met 21 overwinningen in de BNXT-League (de meeste van alle Nederlandse ploegen).
De Heroes gingen de playoffs dus in als een sterk favoriet om de Nederlandse titel te winnen (voor de eerste keer sinds 2022). Ook al had ik al maanden geen wedstrijd van de Heroes meer bijgewoond, werd ik nu enthousiast om toch maar eens weer te gaan. Niet omdat ik een ‘glory-hunter’ ben die alleen maar achter een team staat als ze aan het winnen zijn, maar omdat ik heel benieuwd was naar iets.
In Amerika is een ‘playoff atmosphere’ (een playoff-sfeer) een bekend fenomeen in alle topsporten. Als de playoffs beginnen, voelen de wedstrijden heel anders. Fans zijn luider, het spel is hectischer en elk punt voelt 10x belangrijker. Nadat ik in november erachter kwam dat de Heroes heel veel doen om de Amerikaanse sportervaring (op kleinere schaal) na te maken, was ik heel benieuwd in hoeverre dat ook hiervoor geldde. Zou de Maaspoort dat aankunnen? En hoe zou zo’n sfeer dan weer vertalen naar een finaleduel van de Nederlandse competitie? Ik was vastberaden om de antwoorden op deze vragen te krijgen.
Uiteindelijk haalden de Heroes de finale. Het zou een ‘best-of-five’ serie worden tegen Zorg & Zekerheid Leiden. Dit betekent dat een ploeg drie games moet winnen om kampioen te worden. Toevallig was de vorige wedstrijd van Den Bosch die ik had bijgewoond (in december) ook tegen Leiden. De Heroes hadden toen helaas verloren na zwakke prestaties van spelers zoals Darthard en Kier, maar dit was nu verleden tijd.
Eigenlijk wilde ik in eerste instantie de eerste game van de finale bijwonen, maar dit kon niet omdat ik op de dag van de wedstrijd al een gevulde planning had. In plaats daarvan kocht ik een ticket voor game drie. In mijn achterhoofd wist ik stiekem dat dit wellicht ook de wedstrijd kon zijn dat de Heroes daadwerkelijk kampioen zouden worden. Echter moest het team de eerste twee games allebei winnen om dit ook echt waar te maken. ZZ Leiden was al twee jaar op rij kampioen geworden en ging nu voor een ‘three-peat’, dus ik wist niet zeker of dit heel realistisch was… Totdat de Heroes daadwerkelijk de eerste twee games hadden gewonnen.
Na twee dominante overwinningen (vooral game twee) konden de Heroes officieel kampioen van Nederland worden met een overwinning in game drie. Dit betekende dat de sfeer in de Maaspoort waarschijnlijk nog gekker zou worden. Dit werd ook verder bevestigd toen de tickets voor de wedstrijd werden uitverkocht. De Heroes begonnen zelfs staanplaatsen aan te bieden om toch wat meer fans de kans te geven om erbij te zijn. Dit kon namelijk een historische wedstrijd zijn. Na twee redelijk comfortabele overwinningen, wees alles ernaar dat de Heroes voor de 18de keer kampioen van Nederland gingen worden (en ik zou daarbij aanwezig zijn!). Ik wist niet wat ik precies moest verwachten, maar ik had er heel veel zin in.
Dit was daarnaast ook de eerste keer dat ik zonder mijn vriendin naar een Heroes-wedstrijd ging. Het kwam voor haar helaas niet zo goed uit qua planning. Dit betekende wel dat mijn aandacht volledig naar de wedstrijd en sfeer zou kunnen gaan.
Ik zag op de sociale media van de Heroes dat de club had verzocht aan fans om met rode kleding naar de wedstrijd te gaan. De meeste van mijn T-shirts zijn natuurlijk zwart, maar gelukkig had ik toevallig nog een rood bandshirtje liggen die ik aan kon doen. Eenmaal in Den Bosch, was ik benieuwd in hoeverre ik onderweg naar de Maaspoort iets van de sfeer zou merken. In eerste instantie niet zo veel, maar dit veranderde toen we dichterbij kwamen. Opeens stond mijn bus in de file en ik wist meteen dat dit door de wedstrijd kwam. Ik was gelukkig redelijk vroeg aangekomen in Den Bosch, dus ik had niet per se haast, maar ik wilde geen risico’s nemen. Zodra de bus weer bij een halte aankwam, stapte ik eruit om de rest van de route te lopen. Dit was uiteindelijk de juiste keuze, omdat ik vervolgens best snel aankwam.
Door de drukte werd het begin van de wedstrijd met tien minuten uitgesteld. Al vanaf het moment dat ik ging zitten, voelde ik dat er een speciale sfeer in de Maaspoort was. Dit was niet zomaar een wedstrijd, maar een kans om landskampioen te worden. Ik had zelfs een beetje interactie met een groepje jongens die naast mij zaten. Ik schrok hier eerst een beetje van omdat ik heel verlegen ben, maar het was gelukkig niet veel meer dan een gezellige groet.
Uiteindelijk begon de wedstrijd, en de sfeer bereikte toen een compleet nieuw niveau. De Maaspoort was zo luid dat ik spijt had dat ik geen gehoorbescherming had meegenomen.
De sfeer was ook te merken in de wedstrijd zelf. Tijdens elke vrije worp van Leiden explodeerde de Maaspoort met gefluit. Vaak zorgde dit ervoor dat de speler beide worpen mistte. Zelfs ik had er last van, maar het werkte wel! Daarnaast voelde het alsof elke speler (en coach) bij elke actie 10% extra moeite (bovenop de 100) gaf. Er werd gevochten voor elke losse bal en de coaches schreeuwden naar de scheidsrechters bij elke twijfelachtige beslissing. Het was echt intens.
Ondanks de sfeer, begon de wedstrijd juist goed voor Leiden. Door veel foutjes van de Heroes en een snelle 11 punten van Stan van den Elzen in de eerste kwart, hadden de tegenstanders een kleine voorsprong. Ik begon me zorgen te maken. Kon het nou echt gebeuren dat Den Bosch het kampioenschaap vandaag zou laten gaan?
Gelukkig reageerde het team heel goed op deze druk. Vooral Le’tre Darthard begon de wedstrijd over te nemen. Elke keer als hij de bal had, voelde het alsof de Heroes gingen scoren. De explosie van Darthard gaf de Heroes een voorsprong die zij uiteindelijk voor de rest van de wedstrijd niet meer lieten gaan. Aan de ene kant betekende dit dat de wedstrijd niet echt meer spannend was, maar het was alsnog een toffe ervaring. De fans bleven hard juichen bij elke mooie actie en nog harder fluiten bij elke vrije worp van Leiden.
In de laatste minuten van de wedstrijd zag ik dat er al confetti cannons werden uitgedeeld aan bepaalde fans in de tribune. Het feest kwam steeds dichterbij. Darthard eindigde de wedstrijd met maar liefst 25 punten voordat hij met een blessure van het veld af ging, en toen kwam het laatste fluitsignaal. Den Bosch was weer kampioen en de confetti kon beginnen.
Le’tre Darthard werd verkozen tot MVP van de finale terwijl ‘We Are The Champions’ van Queen op de speakers aan het spelen was. De jongens die naast mij zaten begonnen met mij te juichen en wensten me een fijne avond voordat ze weg gingen. Ik bleef nog wat langer op mijn plek om het feest op het veld te zien. Alle coaches en spelers van de Heroes kregen een medaille voordat de aanvoerder van het ploeg, Luuk van Bree, de trofee omhoog hield. Wat een moment om bij te zijn.
Mijn eerste visite aan de Maaspoort vertelde me dat basketbal veel potentie had in Nederland, maar deze ervaring heeft het echt volledig bevestigd dat basketbal echt een van de beste sporten in de wereld is (ook in Nederland). Het maakt mij niet uit wie je bent, ga a.u.b. naar een wedstrijd.